انگار در من گریه می کرد ابر...

به قول یکی از بچه ها: 

غم و غصه همیشه هست،‌ همه دنبال اینن که یه چیزی پیدا کنن که شادشون کنه! 

خیلی به این موضوع فکر کردم،‌اینکه باید یه چیزی بنویسم که بقیه رو شاد کنه. ولی به این نتیجه رسیدم که آدم باید روحیه شاد نوشتن و داشته باشه. الان تو این موقعیت نیستم. دلتنگی خیلی اذیتم میکنه. کلافه ام. انرژی مثبت از دورو بریام نمیگیرم. همه یه جورایی غمگینن.  

این شعر اخوان وصف حال منه: 

ما چون دو دریچه روبروی هم 

آگاه ز هر بگو مگوی هم 

هر روز سلام و پرسش و خنده 

هرروز قرار روز آینده 

عمر آینه بهشت، اما...آه! 

بیش از شب روز تیر و دی کوتاه 

اکنون دل من شکسته و بسته است 

زیرا یکی از دریچه ها بسته است 

نه مهر فسون، نه ماه جادو کرد 

نفرین به سفر که هرچه کرد او کرد ! 

پ.ن1: با داداش علی حرف زدم. یه کم بهتر بود. خداروشکر. آرزو میکنم اون چیزی بشه که اون میخواد. 

پ.ن2: دیروز اتفاقی رفتم تو یه بلاگ. خیلی اذیتم کرد. شاید چون خیلی با نویسنده اش همزاد پنداری کردم. برا خودمم خیلی عجیبه از دیروز دارم بهش فکر میکنم. امشبم رفتم تو بلاگش و بازم گریه کردم. ازش اجازه میگیرم و اگه شد آدرس بلاگشو براتون میذارم. 

پ.ن3: از آقا سعید معذرت میخوام،‌قول میدم یه کم که حالم بهتر شد از شادیا بنویسم. 

پ.ن4: داداش فرزاد هنوزم دعا میکنم که آسمون دلت آفتابی بشه.